Dzieci wychowane w rodzinach, w których obecny był alkohol, a jedno z rodziców zmagało się z uzależnieniem, cierpią na syndrom DDD.
Wielu z nich w wieku dorosłym doświadcza problemów będących konsekwencjami przeszłości. Bardzo często cechuje je niska samoocena. Dorosłe dzieci alkoholików są mistrzami w kreowaniu swojego zewnętrznego wizerunku: starają się przekonać innych, że „wszystko u nich w porządku”, mając jednocześnie nadzieję, że przekonają o tym same siebie. Pozytywne zmiany zewnętrzne nie prowadzą jednak do przezwyciężenia poczucia niższości. Istnieje u nich „syndrom oszusta”, ciągły strach przed ujawnieniem. Osoby, które dotyka syndrom DDD, żywią przekonanie, że jeśli będą czekać wystarczająco długo, wszystko się ułoży bez podejmowania działań. Nieustanne życie w atmosferze stresu, w której panuje poczucie bezradności, skłania do przekonania, że nie warto niczego zmieniać, bo nie prowadzi to do niczego dobrego.
To jedna z najpoważniejszych konsekwencji, jakie niesie ze sobą syndrom DDD. Objawy tego syndrom, to trudność w tworzeniu i utrzymaniu związków. Dorosłe dzieci alkoholików uważają się za ofiary okoliczności, niezdolne do kontrolowania wydarzeń życiowych. Rozwiązanie problemów w związkach widziane jest przez dorosłe dzieci alkoholików w pragnieniu zmiany drugiej osoby. Nie widzą, że ich własna reakcja na problem może tylko spotęgować stresującą sytuację. Wierzą, że nie mają kontroli nad swoimi myślami lub uczuciami i dlatego muszą reagować automatycznie, denerwując się, obwiniając i grożąc, gdy inni ich „prowokują”.
Dorosłe dzieci alkoholików oceniają sytuacje na podstawie działań, myśli, uczuć innych ludzi. Często określa się je mianem „nadmierne czujnych” za ciągłe okazywanie wyjątkowego zainteresowania wszystkim, za umiejętność wychwytywania najdrobniejszych oznak zewnętrznych, na przykład mimiki, psychologicznej atmosfery pomieszczenia itp. Umiejętność ta rozwija się z konieczności w rodzinie alkoholika, gdzie sytuacja w domu zależy całkowicie od tego, co alkoholik robi lub co robił ostatniej nocy. Skupienie się na środowisku zewnętrznym w rodzinach uzależnionych, prowadzi do tego, że dorosłe dzieci alkoholików żyją w reakcji na otaczający ich świat, od czego często zależą ich uczucia i decyzje.
Nauka rozpoznawania uczuć i wyrażania ich w odpowiedni sposób może być wynikiem treningu, lub modelowania w rodzinie. Gdy w rodzinie nie ma takiej możliwości lub, co gorsza, wzorce w postaci rodziców generują zachowania agresywne, dzieci uczą się pewnych, negatywnych zachowań. Dorosłe dzieci alkoholików mogą myśleć o uczuciach i uczyć się je rozwijać, naśladując reakcje i zachowania innych. Mogą dokładnie wiedzieć, co powinni czuć, a nawet jak na to zareagować, ale w rzeczywistości sami nie czują w pełnym tego słowa znaczeniu. Z czasem zamykają się, tracą kontakt ze swoim wewnętrznym światem. Dorosłe dzieci alkoholików mogą dobrze rozumieć innych cierpiących ludzi, a nawet im pomagać, ale nie są w stanie poradzić sobie ze swoimi doświadczeniami. Wydaje się, że niektóre dorosłe dzieci alkoholików dają sobie przyzwolenie na wyrażanie pewnych uczuć, takich jak irytacja, wrażliwość, smutek. Niemożność zdefiniowania i wyrażenia uczuć prowadzi do problemów w związku. Dorosłe dzieci alkoholików dobrze dogadują się tylko z tymi, które mają taki sam lub podobny poziom zdolności odczuwania, a mają poważne kłopoty z komunikacją z innymi osobami.
